“Ik doou ok met.” rop Droesie.
Gieneein zeg wat weerom. Wij voetballen deur, Benno gef een veurzet en ik scoor ’t eerste doelpunt op ‘t mooie grasveldtie bij ’t zwembad. Dat greuine grasveld is ’t mooiste an ’t zwembad. Zwemmen vin ik niks an, ik heb nog mor net mien A-diploma, waor ik meer as tweei zummers ’s mörgens vro om zes uur zwemles veur had heb.
Nao een jaor zwemles zee badmeester Dokman tegen mien mam: “Hij kan nog niet veur ’t diplomazwemmen. Hij zwemt zowat rechtop, hij komp zowat niet veuroet en ’t liekt wel of e de heule tied an ’t waotertrappeln is. Ik bin aal benauwd dat e mij verzop.”
Nao ’t tweeide jaor zwemles hebben ze mij toch mor diploma A geven. Wat was ik bliede da’k van die zwemlessen of was. Diploma B ha’k gien belang bij, veural omdaj dan ok zeuven meter onder waoter zwemmen moeten. Onder waoter zwemmen duur ik neeit. Van chloorwaoter in de neus moe’k drekt proesten en snötten.
Toch bin ik gek op ’t zwembad, omdaj der zo meraokel mooi voetballen kunnen. ’t Grasveld is altied mooi maaid, der binnen gien kaole plekken, de grond is egaol en haard. As ’t een beetie mooi weer is, bin ik daor met mien vriendties an ’t voetballen.
“Hé”, schreeuwt Droesie, “ik doou ok met. Wat is mien ploeg?”
Nao ‘t eerste doelpunt lig ’t spel even stil. D’aander ploeg moet de baal oetnemen, mor ze waachten even. Gieneein duurt wat te zeggen. Droesie is al virtie jaor mor omdat e een paor maol zitten bleven is, zit e nog aal in de zesde klas van de legere schooul. Hij is de staarkste jong van de heule schooul, hij hef al echte spierballen. Dat komp van ’t zwemmen, dat is zien lust en zien leven. Hij is provinciaol jeugdkampioen vrije slag en hij kan onder waoter van de eeine kaant van ’t bad naor d’aander kaant zwemmen. Elkeneein is benauwd veur hum en wij zeker, wij binnen nog mor daardeklasseries. Droesie heeit vanzölf niet echt zo, mor zo wordt e neuimd, al weeit wij niet waorom. En wij weeiten ok niet hoou of e echt heeit en dernaor vraogen duur wij neeit.
Droesie zul ok met zien klasgenoten voetballen kunnen, die laoten hum echt wel metdooun, mor daor vindt e niks an. Hoou staark en groot of e ok is, voetballen kan e veur gien meter, dat as e met zien klasgenoten voetbalt, komp e host nooit an de baal.
Daorom wil e met oous metdooun. Hij is zoveul groter en sneller dat e oous voetballend nog wel de baos kan en boetendien bin wij benauwd veur hum. As wij ’t waogen duren om hum veurbij te speulen, schupt e oous vortdaolijk onderoet.
Wij willen niet dat e metdöt, mor duren ’t niet te zeggen.
“Wat is mien ploehoeg?” zeg Droesie nog een maol.
“Jij dooun niet met.” zeg ik zachies.
“Wat?” schreeuwt Droesie.
Ik weeit niet of e mij niet heurd hef of dat e gewoon veraldereerd is.
“Jij dooun niet met.” zeg ik een beetie harder. Mien kammeraodties zeggen niks. Ze kieken eerst naor mij en dan naor Droesie.
“Ik mag niet metdooun, wat dan?”rop Droesie.
“Jij kunnen niet metdooun.” zeg ik. “De partijgies binnen kozen en wij binnen al begonnen.”
“Jij hebben zopas nog mor net 1-0 maokt en vanneis partijgie kiezen is zo gebeurd.” brengt Droesie der tegenin.
“As jij metdooun, kan ’t partijgie niet oet.”
Droesie kek mij an en ik kiek hum an.
Waorom snapt die Droesie dat noe niet? Wij willen gewoon voetballen zunder hum. ’t Is mooi veer tegen veer en beide teams binnen gelieke staark. As hij metdooun moet, is ’t vief tegen veer en slimmer nog, hij wil allennig mor zölf an de baal weden.
“Jij heuren ‘t toch wel, jij kunnen niet metdooun”, zeg Marcel, die vlak achter mij komp staon.
“Jullie beiden hè!” En hij wes naor Marcel en mij. “Jullie beiden hè! Ik krieg jullie nog wel. Der zullen jullie nog male zwienen in de meuit kommen.”
Droesie draait hum om en lop vort.
André, ’t eeinige jonkie oet de eerste klas die met oous metdooun mag, omdat e met links en met rechts dribbeln kan, zucht deeip en zeg:
“Bi’j noe niet benauwd?”
“Hij is toch weg, André?”
“Ja, dat wel,” zeg André, “mor hij kan joe mörgen nao schooultied wel opwaachten en klappen geven.”
Daor had ik nog niet over naodocht en daor wol ik ok niet over naodèenken. Ik wol gewoon een pottie voetballen.
“Kom op jongens, laow voetballen”, zeg Marcel. “Droesie is ja vort.”
“Hoeveul steeit ’t èengelijk”, vrag Benno.
“Eein-nul veur oous,” rooup ik. “Ik heb toch scoord oet joen mooie passie, Benno.”
“Oh ja, eein-nul veur oous.”
Wij speulen wieder en beide teams scoren mooie doelpunten. In ’t begun stao wij veur, mor ’t aander team komp onder aanvoering van Marcel aal dichterbij. As ’t aacht-aacht is, bin wij host almaol meui.
“Zuw gaon zwemmen, jongens,” rop der eein.
“Bij een geliekspel kuj toch niet stoppen,” zeg ik.
“Winnende goal dan,” schreeuwt Marcel.
“Tot de tien,” zeg Benno.
“Ja, mor wel tweei doelpunten verschil,” belk ik deroverhen. Ik wil deurvoetballen, wel wil der noe zwemmen aj ok lekker voetballen kunnen.
Het wordt negen-negen, dan tien-tien.
“Ja, nee hè, dat idee van joe met tweei doelpunten verschil, dat kan nog wel een haalf uur duren, zo”, zeg Benno, die wel geern voetballen mag, mor ok wel ies wat aans dooun wil.”
Ok ’t aander team mostert wat, mor wij hebben ’t ofsproken, dat gieneein lop mor zo vort.
Mor de speulers van mien ploegie hebben niet zu’n hekel an verleeizen as ik en as ze zwemmen willen, dooun ze der meeisttied niet veul meer an. Ik dribbel tweei man van de tegenpartij veurbij en scheeit met links in. Doelpunt, elf-tien.
Ik zeei dat ‘t slechtste speulerie van ’t aander ploegie de baal ophaolt en ’t veld weer indribbelt. Ik ren der drekt hen. Hij kik naor de baal en veurdat e derop verdocht is, heb ik de baal ofpakt en intied dat ik dermet naor ’t lege doeltie ren, schreeuw ik:
“En daor gao ik, ik scoor de winnende goal. Jeeeuhh.”
Mien ploegie is bliede, mor niet zo bliede as ik. ’t Aander team lop al naor ’t deeipe bad.
“Gaoj noe ok ies met zwemmen, ” zeg Benno. “Wij dooun ok altied met joe met voetballen.”
“Ja heur, ik gao met te zwemmen.”
Wij rennen met opgetrokken beeinen op de tonen deur ’t ieskolde vooutenbadtie hen en springen drekt in ’t deeipe.
Proestend kom ik boven, mor ’t duurt mor even of ik bin weer onder waoter.
Hoou kan dat noe, dèenk ik.
As ik weer bovenkom kiek ik in ’t kniezende gezicht van Droesie.
“Ik much niet metdooun, hè?” sist Droesie. “Jullie waren al begonnen, hè? Mag ik volgende keer wel metdooun?”
“Ja, ja,” proest ik en spei een straoltie waoter oet.
“Gadverdamme,” zeg Droesie, “spei jij in ’t waoter? Dat doej mor onder waoter,” en hij gef mij weer een beste drukkerd.
As ik boven kom, kiek ik omhoog naor badmeester Dokman die hoog op zien badmeesterstooul an d’aander kaant van ’t zwembad zit. Ik heb gien tied genog om hum an te rooupen, want Droesie drukt mij weer onder waoter.
Waorom zöt badmeester dit niet en waorom waorschouwen mien vriendties hum neeit.
Droesie laacht mij oet as ik weer bovenkom, de vingers boven ’t waoter oetsteek en begun te waotertrappeln om boven waoter te blieven.
“Noe hej niet zu’n grote bek meer, hè, hier in ’t zwembad?”
“Badmeester, help,”gil ik. “Badmeester Dokman.”
“Oh, noe woj mij der ok nog bij lappen,” zeg Droesie en hij pakt mij bij de kop en drukt mij weer onder waoter. Proestend en snoevend zwem ik vort naor ’t ondeeipe bad, mor Droesie is in ’t waoter veul sneller en hef mij gauw weer te pakken.
Dizze reis trekt e mij met onder waoter. Ik houw en trap om mij hen om lös te kommen, mor de ofstand die wij ofleggen liekt veul langer as zeuven meter.
Ineeinen bin ik lös. Ik zwem gauw naor ’t ondeeipe waoter. As ik weer grond onder de voouten heb, draai ik mij om om te kieken waor of mien kwelgeest bleven is. Een èendtie wieder hef badmeester Dokman Droesie stief bij de aarm en zet hum terecht. Noe hef e niet zu’n groot woord meer.
Veur de zekerheid he’k een jaor laoter toch mor diploma B haold.
Abel Darwinkel
