In mien knikkerbuul zaten een paor pikzwaarte katteogen waor ik slim wies met was. Ik wol der geern een stuk of tien meer van hebben, mor ik wol mien eigen knikkers vanzölf niet verleeizen.
De aander jonkies oet mien klas dussen ’t niet waogen met mij om katteogen te knikkern. Ik won host altied.
“Wil jij wel met mij eein katteoog opdooun?” vreuig ik Johan, een jong die veer klassen hoger zat.
“Jaowel, eein op lest,” zee e drekt.
Op oouze schooul muchten wij èengelijk niet tegen kleinere jonkies knikkern, mor Johan was niet benauwd veur de meesters en juffers en boetendes had ik hum ja vraogd. Waorom zul Goliath niet tegen een kleine Daovid vechten willen.
’t Eerste pottie gung niet haard. Wij dussen beiden niet as eerste kuren. Johan wol net zo laang waachten tot ik mikken zul en dan kun hij van dichtbij makkelk winnen. Mor zu’n gaorenklopper was ik vanzölf niet.
Der kwam al gauw een meester an die Johan stief bij de aarm pakte en zee:
“Mug jij tegen kleine jonkies knikkern?”
“Muggen neeit vanzölf, mor hij wol ’t zo geern”, zee Johan brutaol.
Meester heuil Johan stief vaast en keek mij vraogend an. Ik knikte gauw van jao.
“Dan moej ’t zölf mor weeiten,” zee meester en hij leuit Johan weer lös.
’t Traoge knikkern begon Johan dik te vervillen. Hij wör roeg in de pokkel.
“Zo kan’k ja wel waachten tot ’k een ons weeg”, reuip e. Hij mikte van een paor meter, de knikker bleef vlak bij ’t pottie liggen. Met een steek in de maog van opwinding gaf ik de katteoog ’t leste zettie.
“Tweei op, lest,” reuip Johan. ’t Speulketeer was nog niet oflopen, der gauw met de katteoog die ik wonnen had vandeur gaon, much niet. Je mussen deurknikkern tot de bel ludde.
We waren nog mor net gaangs met ’t tweeide pottie of der kwamen een stuk of veer kammeraodties van Johan an.
“Knikker jij met een eersteklasserie?”, knezen ze.
“Ja,” zee Johan, “hij wol ’t zölf en boetendien hef e ’t eerste pottie al wonnen.”
“Haha,” laachten ze, “Johan verlös van een eersteklasser, zu’n boksemschieterie?”
Gelukkig leuipen ze gauw wieder.
Bij het tweeide pottie lag de leste knikker aachter een dikke steeinen paol. Ik had daor wel ies eerder knikkerd en ik wus daj met een boogie om de betonnen paol hen kuren mussen. De stoeptegel veur ’t pottie leuip een beetie of. De knikker kun dan mooi naor beneden in ’t pottie rulen. Dat kun, mor je mussen wel gooud aacht geven daj niet te haard kuurden.
De schooulbel gung.
Wij mussen naor binnen.
“De bel,” zee ik, “wij moeten naor binnen.”
“Nikstervan!” zee Johan. “Deurknikkern, pottie ofmaoken.”
Ik zaag de kinder oet mien klas naor binnen lopen. Ik twiefelde wat of ik dooun mus. Te laot kommen dus ik niet. Wat zul meester daor wel niet van zeggen? Ik knikkerde mor wieder.
Johan wör der niet aans van, hij vernam wel dat ik benauwd was om te laot te kommen. Hij waachtte net zo laang tot ik mikken zul en dan kun hij het pottie winnen.
De leste kinder trokken de deur dicht. Wij bleven allennig aachter.
’t Schooulplein leek mij ineeinen zo groot en leeg en stil toou. Ik keek naor de dreei katteogen in ’t pottie. Ze blonken in de zun. Ik kun niet langer waachten. Noe mus ik wel mikken. Op de kneeien gung ik aachter de pikzwaarte katteoog zitten, de vinger trilde mij evenies.
Ik tikte de knikker even an met mien wiesvinger en met een mooi boogie rold’e naor de aander kaant van de betonnen paol.
“Hèn?” zee Johan verbaosd, “verdomme.”
Ik had gooud kuurd. Met ’t haart in de ströt greep ik mien veer katteogen, dee ze in de knikkerbuul en rende met een rooie kop de schooul in.
Johan hef nooit weer met mij knikkerd.
Abel Darwinkel
